Τα όρια της συμπεριφοράς των παιδιών - 9 Mαρτίου 2016

By Μητρόπολη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων - Απριλίου 17, 2017


Την Τετάρτη 9 Mαρτίου 2016 πραγματοποιήθηκε άλλη μία συνάντηση στη Σχολή Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Ομιλητής και εκλεκτή προσκεκλημένη ήταν η Ψυχολόγος κ. Παρασκευή Αγγελοπούλου με θέμα «Τα όρια της συμπεριφοράς των παιδιών ».
H ομιλητής υπογράμμισε ότι σύμφωνα με τον Brazelton (2007) «η πειθαρχία είναι το δεύτερο σημαντικότερο πράγμα μετά την αγάπη» που μπορούν να προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους» .
Αυτά που περιμένει ένα παιδί από τους γονείς του είναι :
·         Ανατροφή: Οι γονείς πρέπει να ανταποκρίνονται στην ανάγκη των παιδιών για αγάπη και ασφάλεια.
·       Όρια και καθοδήγηση: Αυτό αφορά το να τίθενται και να ακολουθούνται κανόνες κατάλληλης συμπεριφοράς, καθορίζοντας τι είναι ανάρμοστη συμπεριφορά και παρέχοντας πρότυπα για τα παιδιά. Τα παιδιά χρειάζονται όρια και καθοδήγηση για την ασφάλειά τους και την ανάπτυξη των δικών τους αξιών.
·         Αναγνώριση:  Τα παιδιά έχουν ανάγκη να τα βλέπουν, να τα ακούν και να τα εκτιμούν ως άτομα οι άλλοι. Οι γονείς πρέπει να δείχνουν ενδιαφέρον στις καθημερινές εμπειρίες των παιδιών τους, να τα ακούν και να προσπαθούν να καταλάβουν τις απόψεις τους.
·         Ενδυνάμωση: Αυτό σημαίνει να τονίζεται η αίσθηση της ικανότητας των παιδιών, του προσωπικού ελέγχου και της δεξιότητας να επηρεάζουν τις απόψεις και τις συμπεριφορές των άλλων.
          Η οριοθέτηση των παιδιών είναι απαραίτητη καθώς δίνει στο παιδί ένα αίσθημα σταθερότητας, ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Ο γονιός είναι αυτός που πρέπει να διδάξει στα παιδιά τα «ΟΧΙ» και τα «ΜΗ», στην προσπάθεια κοινωνικοποίησής του. Ο γονιός είναι αντιμέτωπος με την αιώνια διαμάχη ανάμεσα στο «εγώ το θέλω τώρα!» και στην αναστολή των επιθυμιών του παιδιού. Η αναστολή των επιθυμιών του παιδιού είναι μια διαρκής διαδικασία ωρίμανσης και μάθησης. Ο γονιός είναι αυτός που θα πει όχι, χωρίς να φοβάται και να ταλαντεύεται. Διαφορετικά το παιδί νιώθει το φόβο του γονιού και αρχίζει το ίδιο να φοβάται ή να ακροβατεί σε ένα σκοινί, θέλοντας κάθε φορά να το τεντώσει ακόμη παραπέρα.
         

Αποτέλεσμα εικόνας για Τα όρια της συμπεριφοράς των παιδιών


Τα παιδιά επιζητούν τα όρια και τους κανόνες. Τα έχουν ανάγκη. Τους αρέσει η σαφήνεια, καθώς τα όρια χαρίζουν προστασία. Θεμελιώνουν ένα ασφαλές σύστημα δεσμών, στο οποίο μπορούν να ενταχθούν και να αισθανθούν καλά. Συγχρόνως, τα συνδράμουν στην ανίχνευση και κατάκτηση του χώρου ελευθερίας τους μέχρι το τέρμα του. Η τριβή και η σύγκρουση με τα όρια που έχουν θεσπιστεί, σημαίνει για ένα παιδί να αναγνωρίζει και τα δικά του όρια (των δυνατοτήτων του), έτσι ώστε από το «δεν τα καταφέρνω ακόμη» να περάσει, με τη βοήθεια των γονιών του, στο «το κατάφερα κι αυτό». Η τριβή και η σύγκρουση με τα όρια μπορεί να κινητοποιήσει τα παιδιά να αξιολογήσουν και να πειραματιστούν με το καινούριο.

·         Εντόπισε τέσσερα γονεικά πρότυπα διαπαιδαγώγησης: Μειωμένη εμπλοκή + Μειωμένες απαιτήσεις (Laissez-faire γονεϊκό στυλ): Αυτού του τύπου οι γονείς δεν προσέχουν πάρα πολύ τα παιδιά τους και δεν τους θέτουν ούτε πολλές απαιτήσεις. Στην ακραία μορφή, μπορεί να φτάσει σε παραμέληση όπου τα παιδιά φροντίζουν μόνα τους τον εαυτό τους.
·         Μειωμένη εμπλοκή + Υψηλές απαιτήσεις (Αυταρχικό γονεϊκό στυλ): Αυτοί οι γονείς δεν βρίσκονται κοντά στα παιδιά τους ωστόσο ζητούν αυστηρή υπακοή. Πεποίθησή τους είναι ότι «τα παιδιά θα πρέπει να τα βλέπουμε αλλά όχι να ακούγονται».
·         Αυξημένη εμπλοκή+ Μειωμένες απαιτήσεις (Επιτρεπτικό γονεϊκό στυλ): Οι γονείς αυτοί δίνουν μεγάλη ελευθερία στα παιδιά να δρουν όπως επιθυμούν, και οι ίδιοι βρίσκονται κοντά και προσηλωμένοι. Στην ακραία του μορφή, αυτό το στυλ διαπαιδαγώγησης, σημαίνει ότι γίνονται όλα τα χατίρια των παιδιών, οι γονείς τα κακομαθαίνουν χωρίς να εφαρμόζουν καμία πειθαρχία.
·         Υψηλή εμπλοκή + Υψηλές απαιτήσεις (Γονεϊκό στυλ με κύρος και επισημότητα). Οι γονείς αυτοί ενδιαφέρονται, ανταποκρίνονται και νοιάζονται για τα παιδιά τους, ωστόσο έχουν υψηλές προσδοκίες όσον αφορά την συμπεριφορά των παιδιών τους, επιβάλλουν όρια και περιμένουν από τα παιδιά τους να αναλαμβάνουν στοιχειώδεις υπευθυνότητες, ανάλογα κάθε φορά με την ηλικία τους.
               Στη συνέχεια αναφέρθηκε στους τρόπους που οι γονείς θα πρέπει να ενισχύουν ή να τιμωρούν τα παιδιά τους και κατέληξε αναφερόμενη στις βασικές αρχές για την αποτελεσματική εφαρμογή των μεθόδων διαπαιδαγώγησης :
·                          Κατανοούμε τους σκοπούς του παιδιού και την συμπεριφορά και τις συγκινήσεις του. Οι λογικές συνέπειες έρχονται όταν αφήνουμε το παιδί να ζήσει την εμπειρία από την πραγματικότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος.
·                               Δείχνουμε σταθερότητα στις αποφάσεις μας και καλοσύνη. Ο τόνος της φωνής, η στάση του γονιού, δηλώνουν την καλοσύνη. Με τον όρο σταθερότητα εννοούμε την τοποθέτηση απέναντι στις αποφάσεις σας και την τήρηση των λεγομένων σας και όχι την αυστηρότητα. Κάνουμε μια συμφωνία με τα παιδία ως προς κάτι, π.χ. να μαζέψουν τα παιχνίδια τους πριν το φαγητό, και περιμένουμε τα παιδιά να τηρήσουν τη συμφωνία διαφορετικά θα πρέπει να υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους.
·                        Μην προσπαθείτε να είστε «καλός» γονιός. Αποφύγετε τη υπερπροστατευτικότητα. Η ανάληψη ευθυνών του παιδιού από τους γονείς δεν βοηθάει μακροπρόθεσμα κανέναν.
·                            Αποκτείστε περισσότερη συνέπεια στις δικές σας πράξεις. Μη ζητάτε από τα παιδιά τήρηση κανόνων που δεν τηρείται ούτε εσείς οι ίδιοι.
·                         Ξεχωρίστε την πράξη από το άτομο. Δεν έχουμε ένα κακό παιδί, έχουμε ένα καλό παιδί που έκανε κάτι «κακό».
·                        Ενθαρρύνετε την ανεξαρτησία. Αποφύγετε να κάνετε πράγματα για το παιδί σας που θα μπορούσε να κάνει εκείνο.
·                        Αποφύγετε τον οίκτο. Αναλαμβάνοντας ο γονιός την ευθύνη του παιδιού από οίκτο, δεν το βοηθά μακροπρόθεσμα, καθώς του δημιουργεί το αίσθημα ότι είναι «αδύναμο». Έχετε στο νου σας να παρεμβαίνετε μόνο όταν χρειαστεί. Η κατανόηση καλλιεργεί στο παιδί μας την δύναμη και την ασφάλεια.
·                           Μην σας απασχολεί υπερβολικά η γνώμη των άλλων. Αν έχετε αποφασίσει ότι το παιδί σας θα πρέπει να υποστεί την συνέπεια της πράξης του δεν θα βοηθήσει να υποχωρήσετε λόγω κοινωνικού περιβάλλοντος. Δεν είναι δυνατό να είστε εσείς υπεύθυνοι για κάθε τι που κάνει το παιδί σας.
·                                Αναγνωρίστε τίνος είναι το πρόβλημα. Είναι πολύ αποδοτικό και σας βοηθάει να συμπεριφέρεστε ανάλογα αν σκέφτεστε κάθε φορά τίνος πρόβλημα είναι, των παιδιών ή δικό σας.            
·                           Λιγότερα λόγια, περισσότερες πράξεις. Έχει παρατηρηθεί ότι μειώνεται η ουσία των μηνυμάτων που θέλουμε να μεταδώσουμε στο παιδί λόγω του ότι μιλάμε πολύ, με αποτέλεσμα το παιδί να μη μας ακούει (καθώς δε μπορεί να μας παρακολουθήσει). Είναι προτιμότερο η αναλυτική συζήτηση με το παιδί να γίνεται σε ένα χαλαρό περιβάλλον και όταν είναι σε θέση να ακούσει.
·                        Ούτε εμπλοκή σε αγώνα, ούτε υποχώρηση. Διατηρείστε την ψυχραιμία σας. Όταν κάνουμε μια συμφωνία με το παιδί το αφήνουμε να αποφασίσει μόνο του πώς θα ανταποκριθεί. Δεν είναι αγώνας η συμφωνία με το παιδί και δεν διαπληκτιζόμαστε.
·                          Αφήστε όλα τα παιδιά να μοιραστούν την ευθύνη. Η αναζήτηση του ενόχου αυξάνει τον ανταγωνισμό. Αφήνουμε όλα τα παιδιά να αποφασίσουν πώς θα δράσουν και να μοιραστούν την ευθύνη.

  • Share:

You Might Also Like

0 σχόλια